O książce: 1969 / Można też powiedzieć, że ta historia dotyczy irygatorów Turkmenistanu, oni tu dużo myślą i kłócą się w wąskich ramach nowoczesnej hydrotechniki. Ale opowieść wciąż dotyczy czegoś innego: młodości. W latach jest młodość, jej zdrowie i szlachetność. Z łatwością łączy Olgę Luginę, topografkę moskiewską, z inżynierem Taganem Muradowem, facetem ze wsi Murgab. Istnieje młodość ducha: siła moralna, która czasami opuszcza nawet młodych, a czasami nie słabnie z biegiem lat. Geolog Siergiej Romanowicz Skobelew ma ponad sześćdziesiąt lat, ale jest młodszy od ważnego urzędnika kolejowego Zawiałowa, niedawnego studenta. To, co czyni człowieka młodszym, to marzenie, praca, cel – godnie wybrany cel, dążenie do niego. Oto, choć niepełna, odpowiedź na pytanie, jak zachować lub przynajmniej przywrócić młodość ducha, jak młodość i życie ludzkie złączyć w jedno. To pytanie nieustannie staje przed Karatajewem, obciążonym w swoim biurze. Zmienia się oblicze świata, starożytna pustynia staje się coraz młodsza, na której bohaterowie opowieści marzą, kochają i działają. Aby woda naprawdę znaczyła życie, potrzebne są inteligentne, energiczne ręce. Nic dziwnego, że stary chłop Suvkhan mówi: „Woda bez ruchu to bagno, a za bagnem jest wstrętna ziemia, martwe słone bagno”. Samo słowo Woda, sam jego obraz nabiera szerokiego znaczenia.